புதை கனவு

மூணாறு நிலச்சரிவு சீற்றம் (மண் சரிவு) சம்பவத்திற்கு வலிகளுடன் நமது இரு கவிஞர்களின் வரிகளை சமர்ப்பிக்கிறோம் – puthai kanavu kavithai

இயற்கையே..
அவர்கள் என்றோ அழைக்கப்பட வேண்டியவர்கள்..
ஆனால் இம்மண்ணில் இன்றே புதைந்து போனார்களே..
இரக்கம் கொள்ளாது கொன்றாயே ஏனய்யா..?
பசித்த வயிற்றுக்கு பஞ்சம் பிழைக்க வந்தது தவறானால்,
பாமரர்கள் உதித்திடாதபடியே தலையெழுத்தை
பதிவு செய்திருக்கலாம் தானய்யா..?

தேயிலையின் நிறம் மாறும் முன்..
அதை பறித்தவர்களின் உடல்,
இம்மண்ணில் மணம் மாறிப் போனது
பாவத்தின் உச்சகட்ட படைப்பைய்யா…!
நடுநிசியில் கலையாத கனவுகளோடு கண்ணுறங்கும்
விழிகளை தான்,
மண்ணோடு மண்ணாக்கி கலங்கி நிற்கும்
கண்களுக்கு நீ தரும் பரிசாய்யா..?
நீ எம்மீது கோபம் கொள்ள கோடி காரணங்கள் உண்டு தான்,
ஆனால் அதற்கு அன்னாடங்காட்சியை
அழைத்துச் சென்று ஈடுசெய்வது உமக்கு
எந்தவிதத்தில் முறையய்யா..?
ஊர் மறந்து உறவை பிரிந்து..

காட்டாற்றின் ஓரம் குடிசைபுரிந்து..
தேயிலை காட்டில் பொழுது கழிந்து..
நித்தம் நித்தம் எங்கள் சக்தி குறைந்து..
உழைத்து களைத்து உறங்கும் போது..
நித்திரையில் கூட நிம்மதி இல்லை..
இயற்கையின் பரம்பொருளே,
உன்மீது எங்களுக்கு எந்த வஞ்சகமும் இல்லை..
ஆனாலும் ஏனய்யா…?

– மணிகண்டன் சுப்பிரமணியம், கோபிசெட்டிபாளையம்

கனவை மூடி

பெட்டிமுடி இருந்த இடம்
மண்மூடி இருப்பதென்ன
தலையில் வீழ்ந்த மண்
கனவை மூடி போனதென்ன

கண் மூடி தூங்கும் நேரம்
மண் மூடி போனதென்ன
மண் மூடும் வேளையிலும்
சாமி கண் மூடி போனதென்ன – puthai kanavu kavithai

பேர் தான் ராஜமலை
பேருக்கு கூட அரணுமில்லை
ஓடிவந்து பார்த்திடத்தான்
ஓரடிக்கு நல்ல பாதையில்லை

தேடி சேர்த்து வாழ்ந்திடத்தான்
ஊர் விட்டு ஊரு வாழ வந்தோம்
பெட்டி போல வீடுகளில்
குட்டி போல வாழ்ந்து வந்தோம்

வாழ்க்கை என்ன வாழ்க்கையடா
வாழத்தானே வாடிவந்தோம்
வாடி நிற்கும் சொந்தமெல்லாம்
தேடி நிற்கும் வேலையென்ன,
கண்ணீருடன் இவண்

– அந்தியூரான், ஸ்ரீராம் பழனிசாமி