கவிதை போட்டி 2022_07

பிழை எனும் மழை

பிறந்த கருவறையும் வளர்ந்த வீடும்
புரண்ட காடும் ஒன்றாய்த்தானே இருந்தது

காட்டையும் வீட்டையும்
ஆளுக்கொண்ணா பிரிச்சதும் தான்
தீராப் பகையாச்சி அண்ணனுக்கும் தம்பிக்கும்

இருவருக்கும் மையப்புள்ளியா இருந்த அப்பாவும் அம்மாவும் இறந்த பிறகு
அந்தப் புள்ளியும் மாய்ந்து போச்சி

தூரத்து ஊரில் வாக்கப்பட்டு
திருவிழாவுக்கு வரும் தங்கச்சிக்கு
வேறு வேறு நாளில் விருந்து தந்தனர்
சின்ன அண்ணனும் பெரிய அண்ணனும்

ஊர்த்திருவிழாக் கூட்டத்தில் உரசி சென்றபோதும்
வயக்காட்டில் இறவை முறை சொல்லும் போதும்
நடுவீட்டில் புகுந்த பாம்பை சேர்ந்து அடித்த போதும்
கழிவுநீரை வாசல் விட்டு வாசல் கடத்தும்போதும்
முகம் பார்க்காமலேயே தான் நகர்த்திப்போனது காலம்

யாரோ ஒரு தூரத்து உறவுப் பெரியவர்
இவன் பெயர் ஞாபகத்துக்கு வராமல்
அண்ணன் பெயரைச் சொல்லி அழைக்கிறார்..
வாடிக்கொண்டிருக்கும் கிளைக்கு உயிரூட்ட
வான் போல் ஈரம் தெளிக்கிறது
அந்தப் பெரியவரின் பிழை.

இளந்தென்றல் திரவியம்

அம்மா ஓர் பொக்கிசம்

பெத்தமகன் சொல்லியிருக்க
நடுச்சாமம் ஊரும் அடங்கியிருக்க
வெளுத்துத்தேச்ச வெள்ளச்சட்டக்காரக
கெழவி கருத்தமேலுக்கு ஊசிபோட
கொட்டாங்கொளவி கொட்டும்வெசம்
கொண்டுவந்ததில்ல வருத்தமில்ல
அதக்கொட்டிவிட்டுட்டோட எனக்குத்தெம்புமில்ல.

நெல்லச்சொமந்து
நெறமரக்கா சேத்தபின்னால
அடித்தாளுக்கு வேலையில்ல
ஆத்தாளும் இப்ப அதுபோல.

தொத்தஉசுரு போகுமுன்னே
ஒத்தச்சேதி கேளுமகனே

தலைக்கும் காலுக்கும்
தாருக்கம்புகொண்டு குத்தும்வலி
பெருக்கெடுத்து உருக்கொலைக்க
பெத்தெடுத்தேன் ஒன்னநானும்

பச்சமேலு நடுநடுங்கும்
எச்சிமுழுங்க பொடனி வலிக்கும்
ஏம்மகன் ஒறங்கட்டும்னு
ஒருக்களிச்சே படுத்திருப்பேன்
ஒருகைய தலைக்குவச்சு
நான் ஒறங்காம பாத்திருப்பேன்

கால்நடந்து எட்டுவச்ச
கடகடனு ஓடப்படிச்ச
ஓடையில ஓடியாடி வெளையாடி
ஒருகால ஒடிச்சுக்கிட்ட
காலுக்குக் கட்டுப்போட்டு
கதறியழுகிற மகனத்தேத்த
எட்டுமொழ வேட்டியில
தொட்டிகட்டி ஆட்டுனவ
வெளக்கெண்ண ஊத்திவச்ச
வெளக்குகூட ஒறங்கிருச்சு
வேதனையில் ஆத்தஇவ
ஒருபொட்டு அசரலடா
ஒன்னவிட்டு நகரலடா.

வயித்துல சொமந்து
கையில ஏந்தி
நெஞ்சில ஊட்டி
மடியில அமத்தி
கண்ணுக்குள்ளவச்சு வளத்தவள
கஞ்சிஊத்த கடுசுபட்டு
கருணக்கொலசெய்ய சொன்னமகனே
கடசீமூச்ச பேச்சாமாத்தி
கடவுள வேண்டிக்கிறேன்
நான்பெத்த மகராசன் நல்லாயிருக்கனும்.

ராஜேஸ்கண்ணன் ரா……

ஆயுத எழுத்து

உயிர் எழுத்துக்கள்
மெய் எழுத்துக்கள்
உயிர் மெய் எழுத்துக்கள்
என்று தமிழ் மொழியில்
மொத்தம் 247 எழுத்துக்கள்..!!

ஆனால்… அதில்
ஆய்த எழுத்து என்பது
ஒன்றே ஒன்று தான்…!!

எல்லா தமிழ் எழுத்துக்களையும்
ஆயுத எழுத்துக்களாக
மாற்றும் சக்தி
எழுத்தாளனின்
படைப்பில் தான்
மறைந்து இருக்கிறது….!!
–கோவை சுபா

மாண்புமிகு மகளிர்! மங்கையரும் மாறிவிட்டாள்!
*****************************************
கண்ணே கணியமுதே என்பர், கனிந்து விடாதே!
வாடா மலரன்றோ என்பர், வதங்கி விடாதே!
முத்துப் பற்கள் என்பர், முறுவலித்து விடாதே!
பவளச் செவ்விதழ் என்பர், பயந்து விடாதே!
வேள்விழியால் என்பர், கேள்விக் கணைகளைத் தொடு!
‘ஞானம்’ எதற்க்கு என்பர், நாணி விடாதே!
சங்குக் கழுத்து என்பர், சரிந்து விடாதே!
‘சொற்கள்’ கொண்டு சிறையிட்டால், பின்
நான் என் செய்வேன்? என்கின்றாயா? – உன்
அலைஅலையாய் கூந்தலில் அண்டத்தையே முடிந்து விடு!
மின்னும் மூக்குத்தியை நிலவிலே நட்டுவிடு!
காந்தப் பார்வைக் கொண்டு காமுகர்களை எரித்து விடு!
உன்னதக் கரங்களால் உலகத்தை உனக்காக்கு!
நம்பிக்கைக் கொடியை வானுயுர பறக்கவிடு! – பின்
தன்மானச் சிங்கம் சிம்மாசனம் ஏறும்!
கவலையும் கலக்கமும் காணாமல் போகும்!
‘வெற்றித் தேவதை’ வாசலிலே காத்திருப்பாள்!
‘விரக்தியும் தோல்வியும்’ விடைப்பெற்றுச் செல்வார்கள்!
பரணித் தோறும் உனக்கு பூமாலை சூட்டப்படும்!
விதியும் இல்லை, சதியும் இல்லை – உன்
மதியினைக் கொண்டு மானுடம் தழைக்கச் செய்!
மங்கையரின் மாற்றத்தால் பார் எங்கும் மார்க்கமே!
வெற்றிக் கொடிக் கட்டு! பெண்ணே! மாண்புமிகு மகளிராய்!!

MRS UMA KISHORE

சட்டென சூழ்ந்த குளிரும் இருளும் வேகம் கொண்ட காற்றும் மனதில் இதம் கூட்டிச் செல்கிறதே…

சிறுதுளி சாரல் உடல் மேல் பட்டதும் சிலிர்த்துகொண்டு தேகம் இல்லாத சிறகை விரிக்கிறதே…

சடசடவென்று சாரல் வழுத்து பெருந்துளிகளாய் மாறி மழையென பெய்கையில் குழந்தையின் குதூகலம் என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டதே…

முகம் நிமிர்த்தி கைகள் விரித்து உனை ஏந்திக் கொள்கிறேன் எனை தழுவிச் செல்கிறாய்…

பாரபட்சமில்ல கடவுளாய் எனையும் நனைத்து வழிந்து கடந்து செல்கிறாய் நீ…

பற்றற்ற ஞனியாய் நினைவு மறந்து சிந்தனை கடந்து கரைகிறேன் சில நிமிடங்கள் உன்னுள் நான்…

உடலெங்கும் தீண்டிச் சென்று முழுதும் குளிர வைத்தாய்….

நொடி நொடியாய் என் பாவங்கள் கழுவிச்சென்று
உள்ளமும் குளிர வைத்தாய்…

யார் சொன்னார் நல்லவர்கள் இடத்தில் மட்டும் மழை பெய்யும் என்று…

நீ எங்கு பெய்கிறாயோ
அந்த பொழுதுகளில் அந்த நிமிடங்களில் நனைகின்ற யாவரும் நல்லவை தானே உணர்கிறார்கள்…

பல சமயங்களில் பூலோகத்தில் சொர்கத்தை மீட்டெடுக்க பொழிந்து செல்கிறாய்…

சில சமயங்களில் அத்துமீறலை கண்டிக்க முகிற்பேழ் மழையாய் அடித்து செல்கிறாய்…

உன்னத மாமழையாய் பொழிந்து உயிர்கள் வாழ வழிவகை செய்கிறாய்…

நீரின்றி ஏதும் இல்லை
நின் வரவின்றி சுபிட்சம் இல்லை…

மாமழை போற்றுதும்!!!

பல வேடிக்கை மனிதர்களைப் போல நானும்…

அவன் கொஞ்சம் வித்தியாசம் தான்

தொள தொள சட்டைக்குள்ளே
அவன் எழும்புக்கறியை
எங்கு பிடித்தாலும் தெரியாது

உச்சி வெயில்பட்டு
உருகி மூளை வழிய

ஊதுபத்தி பத்து ரூவா சார்
நாளு ஊதுபத்தி பத்து ரூவா மா…
சாமி ஊதுபத்தி
சந்தன ஊதுபத்தி
சவ்வாது ஊதுபத்தி
நாளு பத்து ரூவா… நாளு பத்து ரூவா…

தோடி ராகம் மிஞ்சும்
தொண்டை ராகங்கேட்டு
சில்லரை சிதறவிடும்
செமீன்தார் இல்லாத
சில்லண்டி பேருந்து நிலையமிது

தொண்டை வற்றியும்
தொலையவில்லை அவன் பாட்டு
ஈயக்காதுகளெதுவும் – அவன்
இரைப்பைக்கு இரக்கங்காட்டவில்லை

அடிநாக்கில் ஊற்றெடுக்கும்
நாலுச்சொட்டு எச்சிலுக்கு
அடி உதட்டு வெடிப்பு ஏங்க

கடவாப் பல் தெரியும்
கன்னத்து குழி பிறந்த
கால்சொட்டு வியர்வைபட்டு

பெணங்கண்ட சுடுகாடா
உதடிரண்டும் சிலிர்க்க

ஆயில் நிரப்பாத
அவன் வயிற்றிஞ்சினில்
எங்கிருந்தோ வந்த அலறல் சத்தம்

அரசுப் பேருந்தின்
அதிர்ந்த சன்னல் கம்பியின் வழி
அல்பமாய் கேட்கிறது எனக்கும்

இத்த வீட்டின்
கடைசி விரிசலில்
கச்சிதமாய் நுழையும் கடியெறும்பாய்
நிற்க இடமில்லாத
இந்த மெட்டல் மாட்டுவண்டியில்
அவன் கட்டைவிரல் நுனி நுழைகிறது

முன்சீட்டுக்காரன் மூச்சை
மூனாவது சீட்டுக்காரன் நுரையீரல்
வெறுக்கவுமில்லை தடுக்கவுமில்லை

ஒவ்வொரு சாதிக்கும்
இங்கு நிறமுண்டு குணமுண்டு
மணமுண்டா…

மூச்சுக்காற்றை எந்த நாசியும்
முகர்ந்து பார்ப்பதில்லையே…

மூக்கில் பஞ்சு வைத்த
எந்த மானஸ்தனும் பேருந்திலில்லை
திரும்பிய பக்கமெல்லாம் மனிதர்களே

ஊதுபத்தி பத்து ரூவா சார்
நாளு ஊதுபத்தி பத்து ரூவா மா…

அந்த வெஜிட்டேரியன் அங்கிள்
லெதர் ப்பர்சை திறக்குஞ் சத்தம்
அவன் காதுமடலிரண்டையும் கவ்வியிழுக்க

அந்த நரைத்த தலையை
நங்கூரமிடுகிறது அவன் பார்வை

பின்பாக்கெட்டிலிருந்து ப்பர்சை எடுத்து
உள்ஜோப்பில் வைத்துவிட்டார் அவர்

களவாணி என நினைத்திருக்கலாம்
அல்லது கஞ்சணாயிருக்கும்

தொப்பை மலைகளுக்கு இடையில்
தொலைந்துவிட்ட அவனை
துரத்தி பிடித்தது கண்கள்

காட்சியில் எந்தமாற்றமும் இல்லை
அதே
ஊதுபத்தி பத்து ரூவா சார்
நாளு ஊதுபத்தி பத்து ரூவா மா…

ஓர விழி புருவமேறி
எளக்காரமாய் ஒரு பார்வை
உச்சுக்கொட்டி சிலரும்
உர்ரென்று சிலருமாய்

எல்லோர் கண்களிலும் அவன் நிறைந்திருந்தான்

கல்நெஞ்சங்களில் எங்கிருந்தோ
கசிவு தொடங்க

சம்சா.. சம்சா.. சம்சா..
மூனு பத்து ரூவா… மூனு பத்து ரூவா…
சம்சே… சம்சே…

மாங்கா கீத்து , இஞ்சி மொரப்பா, சிப்சே…

அரை டிக்கட்டுகள் அனத்துஞ் சத்தம்
பேருந்து எங்கும் பிரசவிக்கிறது

விற்று தீராத ஊதுபத்திகளில்
அவன் உப்பு கண்ணீர் உறைந்திருந்தது
சந்தனமும் சவ்வாதும்
மணந்த அவன் கைகள்
கண்ணீரை ஏந்தி நிற்கிறது

பிச்சை எடுக்கவோ
பிடுங்கி திங்கவோ
தெரியவில்லை என்கிறது
என் எண்ண ஓட்டங்கள்

விருப்பமில்லை என்கிறது
அவன் விலா எழும்புகள்

தார் சாலை முக்கால்வாசி
முழுங்கிவிட்டது போக
அவன் பாத வெடிப்பில்
பதுங்கியிருந்த செருப்போடு

பேருந்தின் கடைசி படியிலிருந்து
அவன் இறங்கியதில்
குலுங்கி சிரித்தது பேருந்து

இத்தனையையும் பார்த்து
ஒரு பத்து ரூபாய் கொடுக்க
மனமில்லாத நான்
பரிதாபப்படுவதென்பது
பச்சை அயோக்கியத்தனம்…

ஜா.பிரவின் முத்துராஜ்

… பெண்கள் …

அனுபவத்தை கதை மூலம் விளக்கி – அளவில்லா பாசம் காட்டுகின்ற போது
பாட்டியாகவும்….

பத்துமாதம் வயிற்றில் சுமந்து – தோளிலும் மடியிலும் வைத்து வளர்க்கின்ற போது
தாயாகவும்…..

இன்னொரு தாயாய் இருந்து – எனக்கு நற்பாடம் புகட்டி நல்வழி படுத்திய போது
சகோதரியாகவும்….

கவலையில் இருக்கின்ற போது – புன்முருவல்
காட்டி சிரிக்க வைக்கின்ற போது
தங்கையாகவும்….

அழுகின்ற போது ஆறுதல் கூறி – துன்பத்தில்
தோள் கொடுத்து உதவுகின்ற போது
தோழியாகவும்…..

என் சுக துக்கங்களை பகிர்ந்து ,
வாழ்நாள் முழுவதும் உடன் வந்து – என்னை நெஞ்சில் சுமக்கின்ற போது
மனைவியாகவும்…..

தந்தை ஸ்தானம் அளித்து –
குட்டி குட்டிச் சேட்டைகளால்
மனம் நெகிழ வைக்கின்ற போது
மகளாகவும் …..

இவ்வாறு பல பருவங்களிலும் ,
உருவங்களிலும் நம் வாழ்வில்
நிறைந்திருக்கும் பெண்களைப்
போற்றுவோம் ……..

-இ.பாலசுப்பிரமணியன்

………………………………………………………………………..